Jak czytać etykiety na produktach spożywczych?

Wybierając artykuł spożywczy powinniśmy przede wszystkim kierować się jego składem. Pamiętajmy, że niezależnie od tego czy jest to wędlina, ser, jogurt czy ciasteczka – im krótszy skład produktu, tym lepiej (produkt jest mniej przetworzony). Zwracajmy uwagę zwłaszcza na cukier (lub syrop glukozowy), sól czy utwardzone tłuszcze roślinne – powinno ich być najmniej w kupowanym przez nas produkcie.
Cenną informacją jest fakt, iż prawo nakazuje, żeby poszczególne składniki były zapisywane na etykietach malejąco. Jeśli więc kupujemy określony produkt wybierajmy „mniejsze zło", czyli artykuły spożywcze, w których niezdrowe składniki, jeśli już się znajdują, to na końcu listy.
Co oznacza litera E na etykiecie produktu?
„E" to chemiczny dodatek do żywności , który został uznany przez odpowiednie organy Unii Europejskiej za dozwolony i bezpieczny w użyciu (co oczywiście niekoniecznie oznacza, że jest korzystny dla naszego zdrowia). Lista dodatków „E" jest długa, jednak nie trzeba znać każdego kodu dokładnie – wystarczy poznać odpowiednie przedziały, żeby wiedzieć czy mamy do czynienia z barwnikiem, konserwantem, czy jeszcze innym dodatkiem chemicznym:
• E100-E199 – barwniki, pigmenty
• E200-E299 – konserwanty
• E300-E399 – antyutleniacze
• E400-E499 – zagęszczacze, emulgatory, stabilizatory i inne środki zmieniające konsystencję produktów,
• E500-E599 – regulatory pH, spulchniacze
• E600-E699 – „ulepszacze" – wzmacniacze smaku i zapachu
• E900-E1299 – substancje zastępujące cukier
• E1300-E1451 – skrobia modyfikowana

W tym miejscu warto zaznaczyć, że niektóre „E" są niezbędne do produkcji wielu artykułów spożywczych.
Weźmy na przykład margarynę – bez użycia stabilizatorów niemal niemożliwe jest połączenie wody i tłuszczu, które są niezbędne do jej produkcji. Z kolei konserwanty pozwalają zachować świeżość produktów na dłużej – jest to szczególnie istotne przy importowanych produktach. Choć na straży bezpieczeństwa produktów z chemicznymi dodatkami stoi Unia Europejska, warto pamiętać, że ciągle nie wiadomo jakie skutki dla naszego zdrowia może mieć ich spożywanie w dalszej perspektywie.

Jednak już na dzień dzisiejszy wiemy, że powinniśmy się wystrzegać zwłaszcza barwników i ulepszaczy, które mają na celu jedynie uatrakcyjnić produkt i sprawić, by konsument się na niego skusił.
Termin spożycia
Czytając etykietę produktu spożywczego nie zapominajmy o sprawdzeniu jego daty przydatności. Warto rozróżnić dwie możliwości zapisu terminu spożycia:
• Zapis: „należy spożyć do..." oznacza, że produkty po wskazanym terminie tracą swoją świeżość i nie należy ich spożywać.
• Zapis „najlepiej spożyć przed..." określa datę minimalnej trwałości, która jest podawana w przypadku trwalszych produktów. Po jej upływie produkt właściwie przechowywany może (ale nie musi) nadawać się do spożycia, jednak jego właściwości (kolor, smak, zapach) mogą odbiegać od tych, które producent gwarantuje do daty określonej na produkcie.
Co to jest GDA?
GDA (z ang. Guideline Daily Amount) to zalecane dzienne spożycie składników odżywczych (przede wszystkim witamin i składników mineralnych), które organizm przeciętnej osoby dorosłej potrzebuje przyswoić z pokarmem w ciągu doby. Z tabeli GDA umieszczonej na produkcie możemy więc dowiedzieć się, w jakim stopniu dany produkt pokrywa nasze zapotrzebowanie na wspomniane składniki.
Często przy tabeli GDA znajduje się również informacja o wartości odżywczej produktu. Wartość odżywcza produktu to przede wszystkim: węglowodany (uważajmy zwłaszcza na cukry proste), tłuszcze (niebezpiecznymi dla zdrowia są tłuszcze nasycone), zawartość sodu w produkcie (dorosły człowiek powinien dziennie spożyć maksymalnie 2g sodu) i liczba kalorii dostarczanych przez dany artykuł spożywczy. Uwaga: zwykle wartości te przeliczone są dla 100g produktu, dlatego zwracajmy uwagę na jego gramaturę i w razie potrzeby pamiętajmy o prawidłowym przeliczeniu danych.
Źródło: http://wizaz.pl/Kulinaria/Nowosci-kulinarne/Jak-czytac-etykiety